Китобхонаи миллӣ дар таърихи навини тоҷик яке аз сутунҳои асосии таҳкими арзишҳои миллӣ ва василаи таблиғи маҳфумоти давлатдории миллии тоҷикон дар миёни ҷавонон маҳсуб мешавад. Ин иддао аз маншаъ мегирад, ки фаъолияти бахши бақайдгирии шуъбаи хизматрасонӣ ба муштариён нишон додааст, ки аз оғози фаъолияти Китобхона то ба имрӯз ба узвияти Китобхонаи миллии Тоҷикистон 126919 нафар хонанда пазируфта шудааст, ки 20072 нафари он танҳо дар шашмоҳаи аввали соли равон ба узвияти Китобхонаи миллӣ пазируфта шудаанд.

Фарҳангҳои пурқудрат дар тамоми таърихи инсоният мудом бар фарҳангҳои хурду кӯчак бартарӣ дошта, тадриҷан онҳоро ба худ фурӯ мебаранд, ки ин ҳодисаи табиии таърихист. Вақте ба таърихи ҷаҳонӣ назар мекунем, пайванди фарҳангҳо қабл аз ҳама дар натиҷаи бархӯрди онҳо ба миён меояд.

Бо арзи эҳтиром ба маълумоти хонандагон мерасонам, ки чун ҳазорон падари ин сарзамин, банда низ фарзандам Назарзода Фирдавсро санаи 30.07.17 хонадор намудам. Аммо аз чӣ бошад, ки дар Телевизиони Тоҷикистон рӯзи 08.08.17 барномае пахш гардид, ки як бахши он ба тӯйи писари ман алоқаманд буд ва дар барнома аз ман ном гирифта шуд, ки гӯё дар тӯйи писарам ба қонунвайронкунӣ роҳ дода бошам. Аммо чун ҳақиқат чизи дигар аст, тасмим гирифтам, ҳақиқатро ба хонандагон бирасонам.

Таърих ва фарҳанги миллати бостонии мо ба забони модарӣ пайванди ногусастанӣ дорад. Яъне забон аст, ки тавассути он халқ ва миллати кӯҳанбунёди тоҷик таърих ва фарҳанги худро ба ҷаҳониён расондааст. Забон ҳамзамон бо пайдоиши инсоният ба вуҷуд омада, на танҳо василаи муошират ва алоқаи байни инсонҳо, балки воситаи баёни тафаккуру андеша ва абзори ифодаи фарҳангу таҷрибаи инсоният, ки дар садаҳои тӯлонӣ ҷамъ овардааст, маҳсуб мешавад. Забон таҷассумгари тарзи ҳаёт, расму русум, анъана ва дониши гузаштагон барои имрӯзиён аст.

Профессор Сайфиддин Назарзода бар ин назар аст, ки Тоҷикистонро аз гирдоби як ҷанги хонумонсӯз хиради азалии Эмомалӣ Раҳмон наҷот дод.
Директори Китобхонаи миллӣ, ки ахиран дар барномаи “Асолат”-и телевизиони “Сафина” суҳбат мекард, гуфт, ки «Мардуми тоҷик мардумест,  дар тамоми муддати таърихе, ки дар сарзамини худ зиндагӣ кардааст, ҳуҷуми бениҳоят зиёд ақвому халқҳои бегонаро дидааст.  Чунончӣ муҳаққиқи рус Николай Павлов дар китоби худ бо номи «Таърихи Туркистон» менависад: «Мардуми тоҷик аз ҳама мардуми сахтсаре ҳаст, ки агар ба ӯ андак имконият дода шавад, мисли мурғи Самандар аз нав эҳё мешавад».