Бархе вижагиҳои забони ғазалҳои Ҳофиз

 Хоҷа Шамсуддин Муҳаммад Ҳофиз (1325-1389) аз баргузидатарин суханварони ва яке аз беҳтарин адибони тоҷик ва кулли форсизабонони олам мебошад. Ашъори баландпарвозаш ӯро ҳануз дар даврони зиндагиаш бо лақабҳои «Лисонулғайб» ва «Ҷаҳонуласрор» машҳур гардонида буд.

    Дар охири солҳои 30-юм ва ибтидои солҳои 40-уми асри XX оид ба забони тоҷикӣ, дастур, имло ва истилоҳоти он як силсила қарорҳо қабул ва дар асоси он ба низоми дастурӣ, имло ва истилоҳоти он тағйиротҳое, ворид гардид, ки боиси баҳси доманадори пажуҳишгарон дар ин давра гардид.

   Ин баҳсу мунозираҳо бо мақолаи бунёдии устод Айнӣ бо номи «Оид ба вазъияти забоншиносии тоҷик» (1952) анҷом меёбад ва тафсилоти навиштани ин мақоларо ёдовар мешавем.

                         ПЕШВОИ МИЛЛАТ ВА ФАРҲАНГНИГОРИИ ТОҶИК

Сархади точик (китоб) забон ва худшиносии милли -барои китоб тайёр

Пояхои густариши забон